De bodem is … zwart en naakt, maar afgedekt
De bedekte bodem van Europa is vergelijkbaar met een gesluierde islamitische vrouw: niemand mag haar schoonheid zien. Door bedekking blijft de schoonheid van moeder aarde verborgen voor het oog, terwijl ze juist zo mooi is in haar zwarte naaktheid.
Europa heeft de voortgaande afdekking van de bodem op de agenda gezet als een probleem dat tegengegaan moet worden. In Engeland is een actie gaande om mensen te verhinderen hun voortuin op te offeren ten behoeve van een parkeerplaats op eigen erf. Nederlandse gemeenten worden verplicht om bij de aanleg van nieuwbouwwijken ruimte te reserveren voor waterberging. Overal wordt gewerkt aan het behoud van een stukje bloot van moeder aarde.
De plaats waar ik woon vormt één gemeente met Volendam, een dorp waar de bedekking van de bodem extreme vormen aanneemt. Een typische Volendammer voortuin is volledig betegeld en meestal niet met gewone betontegels, maar met glanzende plavuizen. Soms is in de hoek een halve vierkante meter zwarte grond overgelaten, maar dat heeft meestal meer weg van een bloembak dan van een echt tuintje. Ook de achtertuin is vrijwel altijd helemaal bestraat. Er is een bedrijf in de gemeente dat handelt in sierbestrating en die lui verdienen geld als water.
Ik gebruik Volendam als voorbeeld, maar feitelijk neemt het volledig bestraten van voor- en achtertuin in heel Nederland toe, zodanig zelfs dat sommige gemeentes overwegen daar een tegelbelasting voor in het leven te roepen. Toen ik in onze gemeenteraad opmerkte dat wij dat ook moesten doen werd er smalend gelachen.
Nu heeft de relatie van de mens met de bodem twee kanten, want ook de bodem laat zich niet onbetuigd. Er zijn twee manieren waarop de bodem wraak neemt op de afdekker. Ten eerste kan de bodem de hulp inroepen van bomen die met hun oppervlakkige wortels elke netjes gelegde voorstraat danig kunnen vernielen. Het beste lukt dat als de straat bestaat uit klinkers of tegels. Deze mogelijkheid wordt door de Volendammer zoveel mogelijk voorkomen door geboomte op afstand te houden. Zeker zal hij geen boom in zijn eigen voortuin zetten; als er een boom op gemeentegrond dichtbij staat wordt daar een klacht over ingediend en de gemeente zal in de meeste gevallen de boom weghalen.
De tweede mogelijkheid die de bodem heeft om wraak te nemen is naar beneden te zakken. Dit gebeurt op grote schaal. Overal in de nieuwbouw van Volendam zakt de bodem met ongeveer een decimeter per jaar. Het gevolg is dat je elke twee jaar je straat moet ophogen. De oplossing die de Volendammer voor dit probleem heeft is uniek: het afdekken van de tuin met een betonplaat op de fundering. Het is heel gemakkelijk: bij de bouw worden niet alleen onder het huis maar ook op de hoekpunten van de tuin palen geslagen, waar een betonnen laag op gestort wordt. Daarna kun je daar een laagje grond overheen leggen waar je zelfs gras in kunt zaaien. Als een EU-ambtenaar, belast met het Europese bodembeleid, in Volendam de bodemafdekking zou komen inspecteren is er ogenschijnlijk niks aan de hand.
Moeder aarde wordt in Volendam verborgen gehouden, zoals een islamitische vrouw haar schoonheid niet toont aan de voorbijganger, maar of deze analogie door de Volendammers zelf ook zo gezien wordt, daar ben ik niet van overtuigd.