De avonturen van Merena le Vaccin en het gemene kroonbeest

Merena was gehuld in een glibberige cocon. Dat was nodig om de fabriek binnen te komen. De muur was namelijk nogal vettig en met een glijmiddel kwam je er gemakkelijk door. Zodra Merena binnen was werd ze omringd door poortwachters die haar wantrouwend bekeken. “Ik heb een boodschap!” riep Merena. “Dat zullen we wel zien! Normaal komen boodschappers niet op deze manier binnen, ze komen uit het hoofdkwartier”. De poortwachters wezen op de grote ronde bol die midden in de fabriek lag. “Indringers als jij geven we meestal direct door aan de vuilnisophaaldienst”. Merena werd van top tot teen nagekeken maar de poortwachters zagen niks vreemds aan haar. “Het werkt”, dacht Merena. Haar Makers hadden de paarse knopen op haar jurk een beetje magenta gemaakt. De andere knopen, geel, blauw en groen, waren onveranderd. De Makers wisten dat de poortwachters alleen naar de paarse knopen keken, vooral als ze in groepjes bij elkaar zaten. “OK, je mag door, ga maar naar de werkplaats verderop”, zeiden ze.

Bij de werkplaats gekomen zei Merena wederom: “Ik heb een boodschap”. “O ja?” vroegen de mannen die daar bezig waren. “Laat je muts eens zien?” Merena draaide haar hoofd naar de mannen. De Makers hadden haar muts speciaal erg mooi gemaakt. Het werkte. “Kom maar hier liefje, dan gaan we je knopen tellen”. Vol trots liet Merena de knopen van haar jurk zien; het waren er een heleboel, in totaal 4284, wist ze. Eén van de mannen begon ze af te lezen; het eerste stukje sloeg hij over, maar op een gegeven moment begon hij met luide stem te roepen: “geel-paars-groen, paars-paars-blauw, groen-paars-groen” … en zo een hele tijd door. De man die de kleuren aflas had niet in de gaten dat de paarse knopen eigenlijk magenta waren. De list van de Makers was geslaagd. Een andere man pakte elke keer als er drie kleuren geroepen werden een baksteen; hij had 20 verschillende stenen en bij elke combinatie van drie pakte hij er eentje. Zo werd er driftig gebouwd terwijl de jurk van Merena van boven naar beneden werd afgelezen. Op een gegeven moment riep de voorlezer: “Stop!”. Er waren nog meer knopen, maar die deden er niet toe. Aan het eind hadden de Makers wel honderd knopen gemaakt die allemaal geel waren. “Daardoor word je niet gelijk opgegeten”, zeiden de mannen, “maar wij doen er niks mee”.

Gaandeweg zag Merena wat de mannen gebouwd hadden; het was een schoorsteen. “Wel raar dat jullie een schoorsteen bouwen midden in de fabriek”, zei Merena. “Ja, maar we zijn nog niet klaar”, zei de voorman. “De schoorsteen moet nog op transport. Kijk eens naar de voorkant, naar de eerste stenen die we gemetseld hebben. Die vormen een adres”. Merena las: “Naar het dak”. “Weer een slim idee van de Makers”, dacht Merena. Daar kwam het transportbedrijf de schoorsteen al ophalen. Met kabels schoof het ding naar boven, door het dak. Nu zag Merena pas dat er ook nog speciale ankers in gemaakt waren, die ervoor zorgden dat de schoorsteen stevig op het dak stond. “Het is wel een rare schoorsteen”, zei de voorman. Normaal maken we ze heel anders”. Merena hield haar mond, want ze wist het geheim: de schoorsteen die de mannen gemaakt hadden leek sprekend op een uitsteeksel van het gemene kroonbeest.

Het kroonbeest ging sinds kort in het dorp rond, van het ene huis naar het andere. Hij vernielde alles wat hij tegenkwam en hij maakte steeds nieuwe kroonbeesten zodat er op den duur duizenden rondzwierven. Het ging zo snel dat de vliegende ruiters die de kroonbeesten moesten opsporen steeds te laat waren. Daarom hadden de Makers bedacht: stel dat we een schoorsteen maken die lijkt op het kroonbeest, maar verder geen kwaad kan. Boven de daken patrouilleren altijd vliegende ruiters die de schoorstenen in de gaten houden. De meeste schoorstenen zijn OK, maar zodra ze een afwijkende vorm zien gaan ze die opmeten en nemen de maatvoering mee naar de kazerne, waar de soldaten getraind worden. De soldaten prenten die maten goed in hun geheugen. Jaren later weten ze nog steeds de vorm van de vreemde schoorsteen, ook als is het voorbeeld van Merena allang verdwenen. Als het echte kroonbeest dan verschijnt kunnen ze er gelijk met man en macht tegenaan want ze weten precies waar ze hun aanval op moeten richten. Zo krijgt het kroonbeest geen kans om de huizen te vernielen.

Merena zag dat het goed kwam. Ze had haar taak volbracht. Ze vleide zich neer. Haar gele staart werd steeds korter en haar muts viel ook al af. Zachtjesaan werd ze in stukken geknipt. “Veeg die brokken bij elkaar”, zei de voorman, “Even sleutelen en dan kunnen ze naar het hoofdkwartier waar de baas er weer nieuwe Merena’s van maakt”. Dankzij Merena bleef het hele dorp gezond en vrij van het gemene kroonbeest.