Op het terras

Het terras wordt door veel mensen genoemd als iets dat ze tijdens die lange corona-lockdown het meest gemist hebben. Dat geldt ook voor mij en mijn vrouw. Het terraszitten was namelijk onze favoriete bezigheid. Niet zomaar een kopje koffie opslurpen en dan weer opstappen, nee, minstens twee koffie met gebak en slagroom en als het even kan nog een wijntje er achteraan en geef er ook maar wat hartigs bij.

Bij voorkeur zit je op een terras met uitzicht op passerende mensen. Een terras zonder uitzicht op de straat is geen terras. Je moet de mensen kunnen zien. Vaak zien de mensen ons ook en beginnen ze een praatje. Die kans is zelfs vrij groot als we op een terras in onze woonplaats zitten omdat mijn vrouw iedereen kent. Er zijn ook veel mensen die mij kennen maar ik ken hen niet altijd. Bij mijn vrouw is het andersom.

Maar de grootste waarde van het terras is het goede gesprek. Thuis ga je niet zo gauw met zijn tweeën aan tafel zitten voor een gesprek, behalve tijdens het eten. Tijdens de lockdown hebben we geprobeerd om het terraszitten bij te houden in de achtertuin. Dat was wel leuk, maar het werkte niet. Je bent snel uitgepraat omdat je geen uitzicht hebt. Als de koffie op is ga je ieder weer je eigen weg.

Op het terras daarentegen kom je tot elkaar. Je hoeft elkaar niet de hele tijd aan te kijken, want je moet de straat in de gaten houden. Er loopt altijd wel iemand voorbij die er raar uitziet of iets bijzonders aan heeft, waardoor je steeds nieuwe gespreksstof hebt. Ik durf zelfs te zeggen: veelvuldig terrasgebruik is een garantie op een goed huwelijk.

Afgelopen maandag vroeg collega-columnist in deze krant, René Diekstra, om ideeën voor een stabiele en duurzame relatie. Dit is mijn inzending: vaak samen op het terras zitten. Er is volgens mij ook een evolutionaire verklaring voor. Kenmerkend voor de mens is de enorm sterke paarbinding. Als geen ander dier hebben wij het vermogen om ons sterk te hechten aan één ander persoon en daarmee een duurzame relatie op te bouwen. Dat is uniek voor de mens want de meeste mensapen hebben dat niet. Veel primatologen willen u laten geloven dat de mens nauwelijks verschilt van een chimpansee, maar dat is helemaal niet zo. Het sociale systeem van de mens is juist totaal verschillend van de chimpansee, ook van de bonobo, gorilla en orang-oetan trouwens. Pas bij de gibbons vind je een man—vrouw-relatie die op ons lijkt.

Ook gibbons zitten op het terras, op hun manier. Ze doen dat ’s-morgens om 6 uur bij zonsopkomst. Dan gaan ze op een tak in het oerwoud zitten en samen een duet zingen. De tranen rollen over je wangen als je dat hoort. Ik kan me zo voorstellen dat als je elke ochtend met je partner een duet zingt dat geweldig bijdraagt aan de onderlinge hechting en de paarvorming. Om huwelijksproblemen te voorkomen zouden wij dat ook moeten doen. Zo mooi als gibbons kunnen wij niet zingen, maar wat we wel kunnen is samen op het terras zitten.

Ik heb me wel eens voorgenomen om een boekje uit te geven met evolutionaire adviezen voor een gelukkig leven. Wat kun je leren van de evolutionaire geschiedenis van de mens dat houvast kan bieden bij de keuzes die je maakt in de hedendaagse maatschappij? Maar er verschijnen al zoveel boekjes op dit gebied dat er niet meer tussen te komen is. Bovendien ben ik bang dat mijn stijl al snel te geleerd gevonden zal worden. Daarom doe ik het met deze column.

U vraagt zich natuurlijk af, zijn jullie nog getrouwd na die lange lockdown? Ja dat is zo. Onze jarenlange terraservaring had ons zo’n goede basis gegeven dat we er een tijdje op konden teren. Maar nu gaan we weer heel vaak op het terras zitten. Dit garandeert dat we het uithouden tot in het goud, wat zeg ik, diamant zit er ook in.